Loty widokowe motolotnią lub samolotem w okolicy masywu Annapurny robią niesamowite wrażenie. Pogoda jest niezmiennie doskonała, widoki piękne, a wspomnienie lotu pozostaje na długo. Zapraszamy 🙂
Loty
Zostało kilka dni do egzaminu w nepalskim urzędzie lotnictwa cywilnego. Żeby otrzymać uznanie naszych polskich świadectw kwalifikacji i móc szkolić w Nepalu musimy stawić czoła wielu formalnościom i towarzyszącej im stercie papierów. Z dnia na dzień latamy coraz więcej, żeby zapoznać się z rejonem i dziwacznymi motolotniami.
Avia Club Nepal bazuje na lotnisku kontrolowanym ale posiada również własne lądowisko w Miejscowości Lauruk, 6 NM na zachód od Pokahary. Dolot zajmuje kilka minut. Widoki są niesamowite, lecimy głęboką doliną, którą płynie rzeka Harpan Khola. Zima jest tu porą suchą wiec w rzece utrzymuje się niski poziom wody i wygląda niczym autostrada z kamieni. Gdyby nie oznaczenie osi pasa białymi markerami ciężko byłoby odróżnić lądowisko od rzecznego rumowiska.
Mamy tu zrobić po kilkanaście niskich kręgów, ale wpierw trzeba przegonić krowy, które podjadają skromną lotniskową trawkę, a następnie ludzi którzy przyszli pooglądać hałasującą nad wsią motolotnię. Gdy w końcu pas jest wolny podchodzimy do lądowania. Touch-and-go, a potem kontynuujemy szkolne kręgi, symulujemy awarię silnika w różnych fazach lotu itd. Możemy latać tylko po północnym kręgu ponieważ na południe od pasa wznosi się porośnięte gęstym lasem wzgórze, które przewyższa dolinę rzeki o ok 600 metrów.
Dochodzi godzina 12 w południe czasu lokalnego, a w powietrzu spokój, żadnej turbulencji, a rękaw wisi. Przez całe dnie są tu idealne warunki do szkolenia motolotniowego.
Takie widoki towarzyszą nam przez większą część lotu 😀
Po około godzince mieszania powietrza wracamy do Pokhary VNPK. Za chwilę zmiana i kolejna osoba z naszej ekipy siądzie za sterami Cruiser-a. Nik z nas wcześniej nie latał motolotnią dwumiejscową w układzie side- by-side więc przepychamy się w kolejce kto pierwszy.
Latanie w tak spokojnych warunkach jest dla początkujących doskonałą okazją do poznania zasad lotu. W Polsce takie warunki pogodowe są najczęściej wczesnym rankiem i późnym wieczorem… tutaj przez cały dzień 🙂
Z góry wszystko wygląda trochę inaczej, lecąc motolotnią nie dostrzeżemy szczegółów… czasem warto zrobić pieszą wycieczkę 🙂
Piekny hotel nad Phewa lake.Polecamy motolotniarzom wybierającym się na szkolenie do Nepalu.
Przelot motolotnią nad jeziorem jest jedną z atrakcji, zarówno dla tych lecących jak i dla tych co patrzą tylko z ziemi.
Maciej w swoim pierwszym locie szkolnym – zapoznawczym na nepalskim niebie zaliczył trasę widokową „Fly for fun”. Trwający 15 minut lot zachwyca widokami, ośmiotysięczniki są na wyciągnięcie dłoni. Przed lotem zapoznaliśmy się z trasą, którą już niedługo będziemy pokonywać kilka razy dziennie. Całej naszej trójce najbardziej podoba się trasa półtoragodzinnego lotu, która wiedzie przy południowej ścianie masywu Annapurny. To prawdziwy „mountain flight” w którym osiągamy wysokość 13 000 stóp. Choć na ziemi 21 stopni w ciągu dnia, ciepły strój jest obowiązkowy, w motolotni bywa zimno ;).
Start z pasa 04. Lot wykonujemy na motolotni przeznaczonej do szkolenia australijskiej produkcji AirBorne.
Po osiągnięciu 300ft skręcamy w lewo nad miasto.
Wysepka nad jeziorem Phewa jest punktem meldunkowym z którego rozpoczyna się podejście do lądowania lub na dalszą część trasy.
Kierunek na Stupę Światowego Pokoju.
Wokół stupy robimy pętlę i kierujemy się na północ, w okolice wzniesienia Sarangkot.
Po prawej widać podnóże Sarangkot. Jest to miejsce startu dla niezliczonej ilości paralotniarzy, wokół góry trzeba mieć oczy w koło głowy. Wiele razy pilotom z Avia Club zdarzyło się spotkać paralotniarzy w chmurze w okolicy góry, na szczęście wszystko dobrze się kończyło.
Oddalając się od góry Sarangkot, kierujemy się nad punkt meldunkowy – wysepka na jeziorze.
W dolocie do kręgu, po lewej widać Sarangkot.
Pozycja z wiatrem do pasa 04.
W 3-cim lewym 
i wreszcie na prostej…
Szkoda , że tak szybko minęło te 15 minut 😉 Ktoś chętny?
Dziś dostaliśmy przepustki. Możemy swobodnie poruszać się po terenie całego lotniska, jeśli tylko zaciekawieni strażnicy nie zatrzymując nas nas na każdym kroku. Ema Nath jest kontrolerem na lotnisku Pokhara, który prowadzi dla nas zajęcia z AIP, dziś zajęcia mamy praktyczne więc zaprosił nas na wieżę. Z wieży rozpościera się widok na całe miasto i okoliczne wzniesienia.
Ema pokazuje nam wszystkie punkty meldunkowe na mapie i w rzeczywistości, a następnie nazwy szczytów z wysokościami. Na północ od miasta jest wysokie pasmo górskie z jednym ośmiotysięcznikiem i czterema szczytami powyżej siedmiu tysięcy metrów nad poziomem morza.
Dla miejscowych prawidłowe identyfikowanie szczytów i ich wysokości jest jak abecadło, więc uczymy się od lewej do prawej: Annapurna South 7219 m n.p.m., Annapurna I 8091 m n.p.m., Hiunchuli 6441 m n.p.m., Machhapuchre 6993 m n.p.m., Annapurna III 7555 m n.p.m., Annapurna IV 7525 m n.p.m., Annapurna II 7937 m n.p.m., Lamjung Himal 6905 m n.p.m.
Dziś możemy się wyspać, ale od jutra czeka nas wiele zadań. Żeby latać w Nepalu, tutejszy urząd lotnictwa cywilnego musi uznać nasze kwalifikacje. Do tego trzeba kilka kserokopi dokumentów, zdjecie i ze dwa tygodnie cierpliwości, nikt tu się nie spieszy. W między czasie będziemy musieli odbyć szkolenie i zdać egzaminy z lokalanych przepisów.
W drodze z Kathmandu do Pokhary
Okazuję się że musimy nauczyć się angielskiego -nepalskiego. Ruch w CTR jest dość spory, w ciągu ostatniego roku przybyło statków powietrznych, a dodatkowo latają regularnie samoloty rejsowe. Na pobliskich zboczach wiszą dziesiątki paralotniarzy, a kontroler polega jedynie na swoim wzroku i meldunkach pozycyjnych. Do tego ichniejsza niezrozumiała wymowa – będzie ciekawie. Latający tu Brytyjczycy, stwierdzili, że nie rozumieją swojego ojczystego języka kontaktując się z wieżą nierzadko prosili po trzy razy „say again”.
Nepal…kraj bez przepisów BHP 😉
Biuro Avia Club Nepal w Pokhara
Lotnisko Pokhara VNPK jest lotniskiem kontrolowanym położonym u podnóży szczytów sięgających po 8000 metrów, natomiast elewacja lotniska wynosi 822 m. Przylega do zabudowy miejskiej i obsługuje wielu turystów przylatujących na górskie wędrówki po Himalajach. Pokhara jest drugim co do wielkości miastem w Nepalu.
Płyta postojowa (hmm… nepalczyk sunie na rowerze wprost na pas 😉
Motolotnia odchodzi na godzinną trasę w kierunku masywu Machapuchare
Pasażerowie szykują się do swojego pierwszego lotu
O klientów na loty pasażerskie ultralightami rywalizują 3 firmy. Chętnych nie brakuje, trasy sa malownicze, widoki niesamowite ,a ceny przystępne więc motolotnie i samoloty odchodzą na trasy jedna za drugą. Przed wejściem na lotnisko czeka nas kontrola osobista…panie na lewo, panowie na prawo 😉 Za kilka dni dostaniemy przepustki to będziemy wchodzić bokiem razem z pilotami. Zastanawiam się czy facet jadący rowerem z zakupami po płycie postojowej też ma jakąś przepustkę czy po drugiej pasa jest dziura w płocie? 😉
Spędzamy pół dnia pod hangarem oczarowani różnorodnością przylatujących maszyn. Wszystkie te samoloty należą do linii lotniczych które widnieją na czarnej liście przewoźników lotniczych.
Uśmiech od ucha do ucha po kontroli osobistej 😉
Szkolenie motolotniowe zimą? Gdy w Polsce wieje chłodem nawet najbardziej wytrwałym osobom po kilkudziesięciu minutach lotu odmarzają dłonie i stopy a ich myśli podążają w kierunku grzejnika i ciepłej herbaty. Widok przysypanej białym płaszczykiem ziemi i zamarzniętych jezior jest niesamowity, jednak pojedyncze zimowe godziny lotu nie wystarczą żeby ukoić duszę stęsknionego za powietrzem pilota.
Podążanie za pogodą wydało nam się w tym roku najlepszym rozwiązaniem a przy okazji może uda się nam zrealizować zasłużony od dawna urlop. O wyjeździe długo myśleliśmy wykonując codzienne obowiązki ale decyzja zapadła błyskawicznie. Kupujemy bilety lotnicze i śmigamy w Himalaje.
O znakomitych warunkach do uprawiania motolotniarstwa w tym rejonie dowiedzieliśmy się od rosyjskiego pilota, którego spotkaliśmy podczas Mistrzostw Świata na Węgrzech. Alexander od czternastu lat mieszka i pracuje jako pilot mikrolotowy w Nepalu. W porze suchej jest ciepło i prawie bezwietrznie, a przez całe dnie świeci słońce.
Podróż do Pokahary zajmuje nam prawie dwa dni. Lecimy z Warszawy przez Katar do Katmandu. Przesiadkę mamy w Doha więc spędzamy tu kilka godzin zwiedzając port lotniczy. Jest ogromny, luksusowy i oferuje podróżnym mnóstwo atrakcji i udogodnień.
Lotnisko w Doha
Po trzech godzinach lecimy dalej. Chwilkę po starcie mijamy Dubaj, a następnie wlatujemy w oświetlony wschodzącym słońcem Afganistan z górami i pustyniami po horyzont. Później niebo zakrywa gruba warstwa chmur aż pod same Himalaje.
Do lądowania na lotnisku Tribouran w Kathmandu samolot podchodzi dolinami. Ośnieżone szczyty Himalajów są widoczne cały czas.
Biuro Avia Club Nepal w Kathmandu
Kierowca z Avia Club Nepal już nas oczekuje, na karteczce ma napisane nasze imiona, ale rozpoznaje nas już z daleka. Przed wyjazdem oglądaliśmy wiele przewodników i filmów o Nepalu, znajomi którzy byli tu wcześniej ostrzegali, że pomimo tego co dotychczas słyszeliśmy bądź czytaliśmy to i tak przeżyjemy szok. I rzeczywiście przeżywamy. Jest tu zupełnie inaczej niż w Europie, głośno, brudno i ubogo ale przy tym pięknie i kolorowo, a ludzie są życzliwi i uśmiechnięci.
Podróż do Pokhary trwa ponad sześć godzin, 180 km krętymi górskimi drogami, widoki malownicze, a sytuacje na drodze mrożą krew w żyłach. Żeby tu jeździć trzeba mieć mocne nerwy i głośny klakson. Samochód wystarczy byle jaki, i tak go tu obtłuką.
Do Pokhary dojeżdżamy mocno po zmroku. Latarnie na ulicach nie świecą. Mrok rozjaśniają niezliczone ilości ognisk w których mieszkańcy palą śmieci.
